Од државна помош до државна неправда: Зошто студентите со семејна пензија останаа без оброк?

Социјалната платформа Студентарија алармира: од почетокот на мај, дел од студентите што живеат од семејна пензија поради починат родител останаа без право на субвенциониран студентски оброк. Причината? Тие, наводно, „примаат повеќе од минимална плата“.

Овој потег на надлежните институции, кој е направен без најави, детални објаснувања или транспарентност, отвора низа прашања и го става под знак прашалник социјалниот капацитет на државата. Прво и најважно: дали навистина е оправдано едно дете што прима семејна пензија затоа што изгубило родител да биде трето во редот на „финансиски независни“? Дали пензијата по починат родител е луксуз, а не социјално право што треба да го амортизира ударот од животна загуба?

Проблемот е уште подлабок. Студентарија укажува дека исклучени се не само студентите чии семејни пензии го надминуваат прагот на минимална плата, туку и некои чии приходи се под тој праг. Ова создава конфузија и недоверба – кој пресудува, врз основа на што, и зошто? Одлуката изгледа како механичко применување на бројки без анализа на човечкиот и социјалниот контекст.

Студентите што живеат од семејна пензија најчесто не се финансиски независни. Напротив, тие често ја делат таа поддршка со своите браќа и сестри. Во земја со хронична социјална нееднаквост, тие се ранлива категорија. Одземањето на правото на субвенциониран оброк ги втурнува во уште поголема несигурност.

И тука доаѓаме до најгорливиот момент: немање транспарентност и недостиг на јасна комуникација од институциите. Без објаснување, без јавни најави, без детална анализа на последиците – мерките се спроведуваат како бездушни административни чек-листи.

Студентарија со право бара итно преиспитување на критериумите, воведување на социјална проценка што ќе го зема предвид контекстот, а не само бројките, како и враќање на правото на оброк за оваа група. Во спротивно, државата испраќа порака дека ефикасноста ѝ е поважна од правдата, а голите бројки поважни од човечките приказни.

Дали навистина сакаме млади што ќе ја градат иднината на оваа држава да го почувствуваат системот како непријател, а не како поддржувач? Какво е вашето мислење за овој проблем?