Љубчо Георгиевски: Антифашистичката суштина на македонската нација е мит
10 јуни 2025
• од Станча Јаќимовски
Љубчо Георгиевски, поранешен премиер на Република Македонија, во едно свое јавно обраќање изнесува став за кој смета дека е неопходен за трезвено согледување на историјата на македонскиот народ во Втората светска војна. Според него, потребно е повторно вреднување на начинот на кој денешната македонска држава го разбира и претставува својот антифашистички идентитет.
„Народот кој масовно во 1941 година излегува – а тоа е веќе јасно – да ги пречека германските и бугарските фашисти, активно влегува во колаборација. Ако ја погледнеме, скоро целата власт тогаш била во рацете на локални луѓе овде, во Македонија,“ вели Георгиевски.
Тој посочува дека бројот на жртви што ги дал македонскиот народ за време на војната е значително помал во однос на други народи во Југославија, па дури и во светски рамки. Оттаму, според него, треба внимателно да се пристапи кон идејата дека антифашизмот е суштински дел од „генетскиот код“ на македонскиот народ.
„Тоа се многу претешки, претенциозни, пренарцисоидни ситуации за кои не можеме да не ги коментираме,“ додава Георгиевски, укажувајќи на потребата да се прави разлика меѓу историска реалност и идентитетска конструкција.
Во неговото излагање се нагласува дека соочувањето со историјата не треба да се избегнува, ниту пак да се води исклучиво низ призма на политички удобни наративи. Наместо тоа, Георгиевски повикува на отвореност и подготвеност за анализа на сите аспекти од историјата, вклучително и оние кои се поретко обработувани во јавниот дискурс.
Овој став е дел од поширока дебата за тоа како современите општества ја интерпретираат својата историја и на кои вредности го темелат својот колективен идентитет.
Љубчо Георгиевски: Антифашистичката суштина на македонската нација е мит
10 јуни 2025
• од Станча Јаќимовски
Љубчо Георгиевски, поранешен премиер на Република Македонија, во едно свое јавно обраќање изнесува став за кој смета дека е неопходен за трезвено согледување на историјата на македонскиот народ во Втората светска војна. Според него, потребно е повторно вреднување на начинот на кој денешната македонска држава го разбира и претставува својот антифашистички идентитет.
„Народот кој масовно во 1941 година излегува – а тоа е веќе јасно – да ги пречека германските и бугарските фашисти, активно влегува во колаборација. Ако ја погледнеме, скоро целата власт тогаш била во рацете на локални луѓе овде, во Македонија,“ вели Георгиевски.
Тој посочува дека бројот на жртви што ги дал македонскиот народ за време на војната е значително помал во однос на други народи во Југославија, па дури и во светски рамки. Оттаму, според него, треба внимателно да се пристапи кон идејата дека антифашизмот е суштински дел од „генетскиот код“ на македонскиот народ.
„Тоа се многу претешки, претенциозни, пренарцисоидни ситуации за кои не можеме да не ги коментираме,“ додава Георгиевски, укажувајќи на потребата да се прави разлика меѓу историска реалност и идентитетска конструкција.
Во неговото излагање се нагласува дека соочувањето со историјата не треба да се избегнува, ниту пак да се води исклучиво низ призма на политички удобни наративи. Наместо тоа, Георгиевски повикува на отвореност и подготвеност за анализа на сите аспекти од историјата, вклучително и оние кои се поретко обработувани во јавниот дискурс.
Овој став е дел од поширока дебата за тоа како современите општества ја интерпретираат својата историја и на кои вредности го темелат својот колективен идентитет.
Љубчо Георгиевски: Антифашистичката суштина на македонската нација е мит
10 јуни 2025
• од Станча Јаќимовски
Љубчо Георгиевски, поранешен премиер на Република Македонија, во едно свое јавно обраќање изнесува став за кој смета дека е неопходен за трезвено согледување на историјата на македонскиот народ во Втората светска војна. Според него, потребно е повторно вреднување на начинот на кој денешната македонска држава го разбира и претставува својот антифашистички идентитет.
„Народот кој масовно во 1941 година излегува – а тоа е веќе јасно – да ги пречека германските и бугарските фашисти, активно влегува во колаборација. Ако ја погледнеме, скоро целата власт тогаш била во рацете на локални луѓе овде, во Македонија,“ вели Георгиевски.
Тој посочува дека бројот на жртви што ги дал македонскиот народ за време на војната е значително помал во однос на други народи во Југославија, па дури и во светски рамки. Оттаму, според него, треба внимателно да се пристапи кон идејата дека антифашизмот е суштински дел од „генетскиот код“ на македонскиот народ.
„Тоа се многу претешки, претенциозни, пренарцисоидни ситуации за кои не можеме да не ги коментираме,“ додава Георгиевски, укажувајќи на потребата да се прави разлика меѓу историска реалност и идентитетска конструкција.
Во неговото излагање се нагласува дека соочувањето со историјата не треба да се избегнува, ниту пак да се води исклучиво низ призма на политички удобни наративи. Наместо тоа, Георгиевски повикува на отвореност и подготвеност за анализа на сите аспекти од историјата, вклучително и оние кои се поретко обработувани во јавниот дискурс.
Овој став е дел од поширока дебата за тоа како современите општества ја интерпретираат својата историја и на кои вредности го темелат својот колективен идентитет.